Mijn leven als mens
Joke van Leeuwen
Productinformatie "Mijn leven als mens"
Joke van Leeuwen (1952) schrijft naast poëzie ook romans en kinderboeken. In feite mengt ze in al haar werk steeds het ‘volwassene’ en het ‘kinderlijke’, op aangename en creatieve wijze. Ook in deze roman. Hoofdpersoon Dinka was deel van een Siamese tweeling, haar zusje (die Dinska zou heten) is bij de geboorte gestorven. Naast het litteken van de operatieve scheiding, is die ontbrekende ‘s’ het figuurlijke litteken van het deels onbewuste gemis. Ze groeit op als buitenbeentje (in een 'buitenbenig' gezin), vindt een 'buitenbenige' vriendin waar ze 'buitenbenig' veel van houdt. Dan sterft ze plots heel jong (18) en belandt in een ‘wachtzaal’ waar ze haar gestorven zusje ontmoet. Samen kijken ze terug naar hun niet-gedeeld verleden en naar de wereld die gewoon doordraait (o.a. met haar begrafenis). Serieuze thema’s als dood, gemis en discriminatie worden lichtvoetig besproken, zaken als geloof, new-age, zingeving, maatschappijkritiek krijgen een heerlijk ironisch sausje. Zelfs een volslagen agnost zal over alles heen de vele knipogen naar wat wij van de wereld maken, kunnen waarderen.
Eigenschappen "Mijn leven als mens"
| Auteur: | Joke van Leeuwen |
|---|---|
| Onderwerp: | Maatschappijkritiek, Zingeving |
| Aantal pagina's: | 240 |
| Jaar van uitgave: | 2021 |
Aanmelden
Vergelijkbare boeken
De onervarenen
Odile is de hoofdpersoon en vertelster (ik-vorm) van deze roman van de veelbekroonde Nederlandse schrijfster en dichteres (1952). Ze is in deze migratieroman, die midden negentiende eeuw speelt, een bastaardkind. Haar moeder is door haar bemiddelde ouders verstoten. Als de moeder onterecht in een krankzinnigengesticht wordt opgenomen, gaat Odile in op de avances van boer Koben. Na het mislukken van de aardappeloogst en dreigende uitzetting gaan ze in op de propaganda van de Maatschappij voor Overzeese Volksplanting om samen met vijftig streekgenoten overzees een mooie toekomst op te bouwen. Daar aangekomen blijken alle beloftes gebakken lucht en worden ze al snel geconfronteerd met ziekte, tegenslag, na-ijver, verdeeldheid, sektevorming en de onmogelijkheid om hun schulden af te betalen. Net als in het soortgelijke ‘Muskietenkust’ van Paul Theroux blijft Odile lang de steeds stuggere en dominante Koben trouw, terwijl de florerende moeder erop aandringt om met haar weg te gaan. De auteur roept met sober beeldend taalgebruik en subtiele vooruitverwijzingen een pakkend beeld op van een vergeten geschiedenis. Voor een breed publiek.
Ik dacht dat jij
Een man probeert zijn vrouw lief te hebben, terwijl hij zichzelf ervan wil overtuigen dat hij met reden woedend en jaloers kan worden.
Hier
Het verhaal speelt zich af aan een onbekende grens, waar een vader de grenspost bewaakt. Zoon Bardo zoekt bevrijding, maar komt uiteindelijk in een zelfde beroep terecht. Hij vindt en dreigt daarna zijn grote liefde te verliezen en beziet de wereld door een paranoïde bril, waarvan zijn vrouw Mara en kind Onna slachtoffer dreigen te worden. Bardo heeft zijn moeder jong verloren en vriendschappen lijken onmogelijk voor hem. Verwijten maken lijkt een erfelijke karaktertrek. Zijn geliefde Mara offert haar leven op: ze verzorgt haar schoonvader, verdraagt Bardo en blijft hopen. Zal de kleine Onna uit de gevangenis van erfelijkheid en de omgeving kunnen ontsnappen? De auteur (1952) is schijfster van jeugdboeken, gedichten en toneel en sinds enige tijd ook van romans. Ze is ook nog illustrator en performer. Chronologisch opgebouwd in vijf hoofdstukken met een vooruitblik in cursief; met Onna, Mara en Bardo als personale vertellers. In ‘De Huid’, het laatste hoofdstuk, noemt Mara Bardo’s huid veelzeggend de beschadigde grens tussen binnen en buiten. Samenvattend: mooi van taal, pijnlijk van inhoud: een juweel met scherpe randjes. Filosofie in een roman.