Ik kom je halen als het zomer is

Net voor de Tweede Wereldoorlog opent een echtpaar een kliniek voor verstandelijk gehandicapten. Behalve door hun eigen kleine gezin - dat bestaat uit ouders, zoon en dochter - worden de kamers algauw bewoond door patiënten: de religieuze piekeraar Christian Jensen, de stille Matiassen, die zijn dagen heen en weer schommelend op een stoel doorbrengt, en oom Josef, een van de best belezen mensen in de wijde omtrek. Na verloop van tijd neemt ook een groep van vijf broers en zussen zijn intrek in het huis.   

Als een weduwe, moeder en oma de mededeling van de politie krijgt dat haar zoon betrokken is bij de verdwijning van een 10-jarig jongetje, begint een nachtmerrie waarin alles waarvan ze zeker was, ineenstort.

Wanneer de moeder van Andreas Klein in 2004 overlijdt, geeft hij zich over aan herinneringen. Uitgerekend op zijn verjaardag in 1960 verliet zijn moeder haar kinderrijke gezin. Wat volgt is een nauwkeurige reconstructie van alle gebeurtenissen vanaf de dag van haar vertrek. Andreas, die ook al in vier eerdere romans de hoofdrol speelde en die schrijver is, roept zich zijn jonge uitgeputte moeder voor ogen: haar ademloze verwachtingen op weg naar haar minnaar. Hij ziet ook zichzelf weer: zijn eenzaamheid en angst, de barst in de koepel rond het veilig bestaan. De historische figuur van de architect Van Epen van de Amsterdamse School herleeft in deze geschiedenis: hij volgt de moeder die het waagde te ontsnappen uit de door hem ontworpen buurt. Zij zoekt een echt geluk dat ook niet haalbaar lijkt. Haar stap maakt slechts haar kinderen ongelukkig, tot in hun volwassenheid. Ze dragen haar verwijten na, vijandigheid, onzekerheid, verdriet en haat. Maar Andreas weet in de dagen tussen dood en begraven zijn moeder weer te vinden. Met deze roman won de Nederlandse auteur (1947) de Ako-literatuurprijs 2006. Knap geconstrueerde vertelling over een gewoon leven met gewone verlangens. Met aandacht en lichtvoetigheid verteld.

De vader en oom van de drie broers Lauritz, Oscar en Sverre waren door de zee meegenomen. Dergelijke tragedies hoorden bij het ruwe leven aan de Noorse westkust. De broers moesten hun toevlucht zoeken in de stad. Ze hadden anoniem kunnen blijven en in de geschiedenis kunnen verdwijnen. Maar het lot beschikte anders. Bij toeval trokken de drie de aandacht van een weldoener en kregen ze de kans om in Duitsland te worden opgeleid tot ingenieur. In 1901 studeerden ze af, met een glanzende carrière in hun geboorteland in het verschiet. En toch had het leven voor hen heel wat anders in petto. Ze verdwaalden in de wereld. Bruggenbouwers volgt de drie broers op hun dwaaltocht, van besneeuwde Noorse vlaktes via Duitse aristocratische salons tot de savannes van Oost-Afrika.