Alle tijden zijn onzeker

Odile is de hoofdpersoon en vertelster (ik-vorm) van deze roman van de veelbekroonde Nederlandse schrijfster en dichteres (1952). Ze is in deze migratieroman, die midden negentiende eeuw speelt, een bastaardkind. Haar moeder is door haar bemiddelde ouders verstoten. Als de moeder onterecht in een krankzinnigengesticht wordt opgenomen, gaat Odile in op de avances van boer Koben. Na het mislukken van de aardappeloogst en dreigende uitzetting gaan ze in op de propaganda van de Maatschappij voor Overzeese Volksplanting om samen met vijftig streekgenoten overzees een mooie toekomst op te bouwen. Daar aangekomen blijken alle beloftes gebakken lucht en worden ze al snel geconfronteerd met ziekte, tegenslag, na-ijver, verdeeldheid, sektevorming en de onmogelijkheid om hun schulden af te betalen. Net als in het soortgelijke ‘Muskietenkust’ van Paul Theroux blijft Odile lang de steeds stuggere en dominante Koben trouw, terwijl de florerende moeder erop aandringt om met haar weg te gaan. De auteur roept met sober beeldend taalgebruik en subtiele vooruitverwijzingen een pakkend beeld op van een vergeten geschiedenis. Voor een breed publiek.

Een psychologische roman over vriendschap, identiteit en schuld, die zich afspeelt in het Parijs van de jaren tachtig en het heden. In 1989 vertrekt de twintigjarige Marie halsoverkop uit Nederland. Ze gaat in Parijs aan de slag als au pair. De stad, de taal, het werk in een ingewikkeld Frans gezin; in alle opzichten is het een harde reset. Haar volwassenwording wordt in 2015 opgerakeld door de aanslagen in Parijs, waarbij een oud-docent betrokken is. In het verhaal ontwart Marie de knoop van haar eigen geschiedenis.‘Luister’ is soepel en talig geschreven, vanuit het perspectief van Marie. Geschikt voor een brede tot literaire lezersgroep.Sacha Bronwasser (1968) is schrijver, spreker, kunsthistoricus en curator. Ze debuteerde in oktober 2019 met 'Niets is gelogen'. Korte verhalen van haar hand verschijnen onder meer op kunstplatform Mister Motley en in de theaterreeks Uitgelezen Verhalen..

Zola (1840-1902) is een naturalistisch schrijver. Hij ziet de personages van zijn romans als producten van hun afkomst, het milieu waarin ze verkeren en het tijdperk waarin ze leven. In ‘Het meesterwerk’ (1886) beschrijft Zola het leven van Claude Lantier, een begenadigd en vernieuwend schilder. Hij is echter erfelijk belast: hij lijdt aan stemmingswisselingen. Aan het meesterwerk dat Claude voor ogen staat (het doet denken aan ‘Le déjeuner sur l’herbe’) werkt hij jarenlang. Als hij het dan eindelijk presenteert op een Salon, wordt hij uitgelachen: hij is zijn tijd ver vooruit. Datzelfde gaat op voor een enorm doek, gesitueerd in een Parijse wijk. Hij begrijpt dat men bepaalde elementen als vreemd zal ervaren, en vernietigt het. De stad Parijs speelt trouwens een belangrijke rol in de roman. Alle inzendingen voor de jaarlijkse Parijse Salons worden afgewezen. Zijn leven komt zo in een negatieve spiraal terecht en daarvan wordt ook zijn vrouw Christine het slachtoffer. Een meesterlijke roman. Voortreffelijk vertaald. Het Nawoord plaatst de roman in een literair en historisch kader.

Een man probeert zijn vrouw lief te hebben, terwijl hij zichzelf ervan wil overtuigen dat hij met reden woedend en jaloers kan worden.

Al vele jaren schrijft de Franse auteur (1945) over personages die gevoelig zijn voor ‘mensen en dingen die op het punt staan te verdwijnen’. Meestal wandelend door een gedetailleerd beschreven Parijs komen bij hen herinneringen terug aan mensen die zij kort hebben gekend. In deze roman herinnert een oudere auteur zich het meisje Dannie met wie hij medio jaren zestig van de 20e eeuw een korte relatie had. Ze verdween uit zijn leven, waarna Jean door een inspecteur werd ondervraagd over haar en enkele figuren die zij ontmoetten in een hotel in Montparnasse. Twintig jaar later leert het politierapport Jean dat hij in kringen van Marokkaanse activisten moet hebben verkeerd. Maar weer twintig jaar nadien dringen de vervagende herinneringen zich op en biedt het altijd bijgehouden aantekeningenboekje maar beperkt houvast. In een melancholische en dromerige sfeer glijdt de hoofdpersoon heen en weer in de tijd. De personages blijven schimmen, ontheemd en onzeker over hun identiteit. Raadselachtig in zijn thematiek, maar glashelder en prachtig geschreven. Voor de Modiano-fan een vertrouwd en ongetwijfeld weer welkom geluid.

Sommige boeken maken een blijvende indruk en kunnen je wereldbeeld veranderen. Deze op uitgebreid en diepgaand onderzoek gebaseerde roman door een nazaat van slaven hoort daarbij. Het verhaal wordt verteld vanuit een in Afrika in vrijheid geboren moslimmeisje. Een roman als deze maakt duidelijk hoe onmenselijk en wreed het roven van mensen is en wat een prestatie het is dat zoveel zwarten met het systeem leerden leven en een eigen gemeenschap wisten te creëren of zelfs hun vrijheid wisten te heroveren. Het verhaal: Animata Diallo wordt in 1756 op elfjarige leeftijd door zwarte slavenvangers gevangengenomen en met een slavenschip naar Amerika gebracht. Van een indigoplantage gaat ze naar Charles Town en in 1776 naar New York, waar ze vlucht. In 1783 vlucht ze met de andere zwarte loyalisten naar Nova Scotia. Na tien jaar discriminatie gaat ze mee naar het door Engelse abolitionisten gestichte Freetown in Sierra Leone. In 2008 won de auteur (1957) de Commonwealth Writers' Prize voor deze roman.

Een historische roman over familie, liefde en vrijheidsdrang aan de Amsterdamse grachten in de achttiende eeuw. Thea Brandts wordt achttien, en verwelkomt haar volwassenheid met open armen. Thuis aan de Herengracht is de sfeer echter gespannen. Op deze dag, dezelfde dag dat haar moeder Maren stierf, dringen geheimen uit het verleden het heden binnen. Tante Nella is wanhopig op zoek naar een echtgenoot voor Thea om haar toekomst veilig te stellen. Een exclusief bal lijkt uitkomst te bieden. Dan vindt Nella een pakje voor haar deur waardoor ze zich afvraagt: is de miniatuurmaakster terug? ‘Het huis aan de Herengracht’ is in een zachtaardige, zeer toegankelijke stijl geschreven. Met een historische kaart van Amsterdam in kleur. Jessie Burton (Londen, 1982) is een internationaal bekende Britse schrijver. Haar werk wordt in meer dan veertig talen uitgegeven. Dit boek is het vervolg op haar succesvolle roman 'Het huis aan de Gouden Bocht’, die tevens verfilmd werd als serie voor de BBC.

Het verhaal speelt zich af aan een onbekende grens, waar een vader de grenspost bewaakt. Zoon Bardo zoekt bevrijding, maar komt uiteindelijk in een zelfde beroep terecht. Hij vindt en dreigt daarna zijn grote liefde te verliezen en beziet de wereld door een paranoïde bril, waarvan zijn vrouw Mara en kind Onna slachtoffer dreigen te worden. Bardo heeft zijn moeder jong verloren en vriendschappen lijken onmogelijk voor hem. Verwijten maken lijkt een erfelijke karaktertrek. Zijn geliefde Mara offert haar leven op: ze verzorgt haar schoonvader, verdraagt Bardo en blijft hopen. Zal de kleine Onna uit de gevangenis van erfelijkheid en de omgeving kunnen ontsnappen? De auteur (1952) is schijfster van jeugdboeken, gedichten en toneel en sinds enige tijd ook van romans. Ze is ook nog illustrator en performer. Chronologisch opgebouwd in vijf hoofdstukken met een vooruitblik in cursief; met Onna, Mara en Bardo als personale vertellers. In ‘De Huid’, het laatste hoofdstuk, noemt Mara Bardo’s huid veelzeggend de beschadigde grens tussen binnen en buiten. Samenvattend: mooi van taal, pijnlijk van inhoud: een juweel met scherpe randjes. Filosofie in een roman.