De laatste gasten
Mensje van Keulen
Productinformatie "De laatste gasten"
Van Keulen (1946) publiceerde in haar 35 jaar durende schrijversschap talloze jeugdboeken, verhalenbundels en romans. Deze roman laat ze afspelen in een pension voor kunstenaars, die daar lijken te verblijven om aan hun mislukkingen te ontsnappen in plaats van kunst te maken. Het hoofdpersonage, Florrie, komt er te werken als een inwonende hulp in de bediening na de dood van haar wrede tante. Ze leert de gasten van het pension kennen en binnen korte tijd wordt duidelijk dat niet iedereen is wie hij of zij lijkt te zijn. Op knappe wijze bouwt Van Keulen de spanning op. Ze laat zien dat de waarheid omgekeerd kan worden en dat dat dan ook een waarheid is, zoals een van de pensiongasten zegt. In haar mooie stijl toont Van Keulen het spel van zijn en schijn. Tot op de laatste pagina weet zij alles aan het wankelen te brengen. Het verhaal blijkt bij herlezing knap gestructureerd – ‘alles raakt alles aan’ – en wordt verrijkt met bespiegelingen en uitspraken van filosofische aard.
Eigenschappen "De laatste gasten"
| Auteur: | Mensje van Keulen |
|---|---|
| Onderwerp: | Kunstenaars |
| Aantal pagina's: | 166 |
| Jaar van uitgave: | 2013 |
Aanmelden
Vergelijkbare boeken
Schoppenvrouw
In dit nieuwe boek van Mensje van Keulen (1946) ontdekt Paula, galeriehoudster, op gang geholpen door haar echtgenoot, een ‘onkreukbare’ notaris, dat haar dochter een ernstig misdrijf heeft begaan. Een puberteitsverhaal in de eigen jeugd, waarin zij vanuit haar gedepriveerde omgeving zich in een rijk, decadent milieu begaf, een milieu van verveling, séances, maar ook van vriendschap en ten slotte isolement, doet zich gelden. Ooit heeft een medium daar, dokter Adami, de toekomst van de hoofdpersoon vanuit kaarten voorspeld en haar bezworen geen kinderen te krijgen. Dat is anders gelopen. De tegenstellingen tussen milieus, de verantwoordelijkheid voor de daden van kinderen (vgl. ‘Het diner’ van Koch), het onvermogen om tot eigen zelfverwezenlijking te komen en de wraak vanwege het verleden zijn motieven in deze novelle. Stilistisch precies (interessant zijn de praat-monologen in een lange zin; ook het suggereren van werelden achter kleine formuleringen), knap opgebouwd en steeds doeltreffend is deze novelle. Herinnering is er aan Poesjkin en Tsjaikovski (‘Pique dame’). Mensje van Keulen ontving de Constantijn Huygens-prijs 2014 voor haar hele oeuvre..
De gelukkige
De titel van deze goed ontvangen roman van Mensje van Keulen (1946) moet niet letterlijk opgevat worden, want ook al lijkt hoofdpersoon Nora Wiarda alles te hebben wat haar hartje begeert, toch doet ze niet anders dan weglopen. Eerst ontvlucht ze als zestienjarig meisje het ouderlijk huis om in Schotland, zwanger, met de twee keer zo oude garagehouder Martin Borger in het huwelijk te treden. Jaren later, wanneer haar overspelige echtgenoot een vorstelijk inkomen verdient als directeur van een houtfabriek, gaat ze er met haar minnaar vandoor naar Islamabad. Maar na drie weken heeft ze genoeg van hem en keert op haar schreden terug. ‘Nora zoekt het geluk’, een meisjesboekentitel, zou je kunnen zeggen, en wordt door schade en schande wijzer. Maar of ze gelukkiger wordt? In dat opzicht lijkt ze sterk op personages uit vroegere boeken van Van Keulen. Het verschil is dat die meestal uit lagere sociale klassen afkomstig zijn, zodat ze ook nog in financieel moeilijke omstandigheden verkeren. Op het materiële vlak ontbreekt het Nora aan niets, maar dat schijnt er niet toe te doen: het gras is altijd groener aan de andere kant van de heuvel. Mensje van Keulen ontving de Constantijn Huygens-prijs 2014 voor haar hele oeuvre.