In augustus zien we elkaar

Alma wordt door haar ouders in 1939 vanuit Polen naar Amerika gestuurd. Ze vormt samen met haar neefje Nathaniel en Ishimei, zoon van de Japanse tuinman, een hecht groepje. Maar tijdens en na de oorlog is de samenleving zo vijandig dat Alma met Nathaniel trouwt ondanks haar grote liefde voor Ishimei. Als Alma veel later in een bejaardenhuis woont, vertelt ze haar geschiedenis aan haar verzorgster, Irina die zelf geheimen uit haar verleden moet verwerken. Aan de hand van de ervaringen van de kinderen worden historische gebeurtenissen op een gevoelige en ontroerende manier beschreven: Jodenvervolging, discriminatie in de Verenigde Staten, kindermisbruik, de opkomst van aids. Het is ook een prachtig liefdesverhaal van verschillende mensen die tegen de verdrukking en heersende moraal elkaar blijven ontmoeten. Ondanks alle tragedies is het een opgewekt verhaal over echte mensen die in weerwil van alle tegenwerking hun geluk proberen te vinden. Eigenlijk zijn het allemaal korte verhaaltjes die aan elkaar geregen worden tot een realistische achtergrond van een grote liefde. De in de Verenigde Staten wonende Chileense auteur (1942) is een van de bekendste Spaanstalige auteurs

Wat niet veel mensen zullen weten is dat de beroemde Chileense dichter en Nobelprijswinnaar Neruda getrouwd was met een Nederlandse vrouw: Maria Hagenaar. Schrijfster Pauline Slot (1960) geeft haar voor het eerst een stem in deze historische roman. Voor haar vijfde boek reisde Slot, die debuteerde met 'Zuiderkruis', over drie continenten en sloeg talloze naslagwerken na, waarvan ze verslag heeft gedaan op haar weblog. De roman is opgedeeld in zeven delen; hoewel het verhaal verteld wordt vanuit het perspectief van Maria, gebeurt dit in de derde persoon. Het huwelijkse geluk was kortstondig omdat Neruda al snel minnaressen kreeg. Hij wijdde aan hen talloze gedichten, maar nooit een aan Maruca, zoals hij zijn vrouw noemde, noch aan hun dochtertje*. Het verhaal laat zien hoezeer Maria/Maruca aan haar man verbonden bleef hoewel ze al na een paar jaar gescheiden leefden. Zowel letterlijk, ze zijn nooit officieel gescheiden, als figuurlijk, doordat hij haar leven bleef beheersen. Slot maakt met haar kleine ode aan deze vrouw in een heldere stijl duidelijk hoe pijnlijk dit leven in de schaduw van zijn roem was.

Dit is het verhaal van een vrouw en een man die elkaar onmetelijk lief hadden en zo konden ontsnappen aan de alledaagsheid van het bestaan. Ik heb het in mijn geheugen gegrift en gekoesterd zodat de tijd het niet zou uitwissen en pas nu kan ik het eindelijk vertellen. Dat doe ik voor hen en voor anderen die mij hun levensgeschiedenissen hebben toevertrouwd en tegen mij zeiden: hier, schrijf op, opdat ze niet vervliegen in de wind. Isabel Allende, Journaliste Irene en fotograaf Francisco kunnen hun ogen niet langer sluiten voor de donkere kanten van hun land: de geruisloze verdwijning van tegenstanders van het bewind. Ze gaan op onderzoek uit. En terwijl Irene en Francisco verstrikt raken in een web van intriges en geweld, bloeit hun liefde op.

Advocate Solène, 40 jaar, wordt getroffen door een burn-out en raakt in een zware depressie na de zelfmoord van een cliënt die onevenredig zwaar is gestraft. Daarnaast heeft haar vriend, voor wie zij haar kinderwens heeft opgegeven, haar verlaten. Ze is niet meer in staat om haar beroep op te pakken. Op advies van haar arts gaat ze als buurtschrijver aan de slag in het Vrouwenpaleis in Parijs, een opvanghuis voor vrouwen met uiteenlopende problemen. Parallel aan het verhaal van Solène biedt de auteur inzicht in het leven (honderd jaar eerder) van Blanche Peyron, een vrouw die haar leven in een welgesteld gezin opgaf om als Heilssoldaat tegen de stroom in vrouwen in nood te helpen. Dankzij haar overredingskracht en doorzettingsvermogen is het Vrouwenpaleis, dat nog steeds bestaat, tot stand gekomen. Met deze roman ontrukt Laetitia Colombani (Bordeaux, 1976) niet alleen een belangrijk historisch personage aan de vergetelheid, maar brengt ze ook een ontroerende ode aan alle vrouwen die zware tegenslagen hebben gekend maar weigeren bij de pakken te gaan neerzitten.

Spraakmakend romandebuut van deze Spaanse schrijver (1972). Voordat het boek verscheen was het al verkocht aan dertien landen. Het betreft een allegorisch verhaal over een naamloze jongen in een niet nader aangeduide tijd. De roman beschrijft de vlucht van een jongen voor het gezin waarin hij leefde en voor de autoriteiten. De enige mens die hij vertrouwt, is een geitenhoeder die hij ontmoet. Tijdens zijn vlucht op het platteland leert hij van hem de lessen die hij later hard nodig zal hebben om te (over)leven in een wereld die wordt beheerst door geweld en onderdrukking.

Als de twee paren in elkaars gezelschap waren hing er iets verliefderigs in de lucht. Net genoeg om hun het gevoel te geven dat ze gevieren aantrekkelijker, grappiger en leniger van geest waren dan als paar. Een Nederlands gezin brengt al jaren de zomer door bij een Frans-Nederlands gezin, dat na de dood van het jongste kind in de Auvergne is gaan wonen. May en Pieter Akkerman zijn de vrienden van na het ongeluk, de precieze toedracht ervan kennen ze niet. De vriendschap tussen de families lijkt er een voor het leven tot die zomer. Het smalle pad van de liefde is een verhaal over een onmogelijke liefde die de weg vrijmaakt naar een ander verlangen. Een van de zeldzame boeken in onze tijd waarin van binnenuit een religieus ontwaken wordt verbeeld.

Hoewel de titel misschien anders zou kunnen doen vermoeden, is dit absoluut geen zinnenprikkelende novelle, maar juist een fijnzinnig en warmbloedig verhaal, zoals het Gabriel Garcia Marquez betaamt. Een oude vrijgezel die enkel de betaalde liefde kent, besluit zichzelf voor zijn negentigste verjaardag een heel bijzonder cadeau te geven: een nacht met een jonge maagd. Een bevriende bordeelhoudster weet zo'n meisje voor hem te vinden, maar op de nacht zelf is het meisje zo moe dat ze de hele nacht doorslaapt, en wanneer de oude man beseft dat hij verliefd op haar is geworden, beginnen de problemen, want de echte liefde (en de bijkomende jaloezie) kende hij nog niet. Hoe een dun boekje zoveel humor en wijsheid kan bevatten, is het geheim van meesterverteller Marquez. Prachtig geschreven, uitstekend vertaald, en van een enorme levensvreugde die niet zou doen vermoeden dat de schrijver ook al ruim 80 jaar oud is. Een klein meesterwerk.

  Afghanistan, bekend van de bestseller 'De vliegeraar' staat opnieuw centraal in deze indrukwekkende roman. Mariam, een bastaarddochter van een rijke man in Herat, wordt op 15-jarige leeftijd uitgehuwelijkt aan een dertig jaar oudere, gewelddadige schoenenleverancier in Kabul die voornamelijk een vrouw zoekt die hem opnieuw een zoon zal baren. Jaren later krijgt de 14-jarige Laila, als enige gered na een bombardement, als nieuwe 'hoofdechtgenote' deze taak. De beide vrouwen krijgen na aanvankelijke strijd een band, die Mariam echter, onder het bewind van de Taliban, noodlottig wordt. Alles speelt zich af tegen de achtergrond van de (burger)oorlogen, het communistisch bewind, de miljoenen mensen die naar o.a. Pakistan en Iran vluchtten, de bemoeienis van o.m. Amerika, de Taliban, kortom de laatste dertig woelige, politiek wisselende jaren (tot aan 2003). Hosseini was in 2006 afgezant van de de UNHCR, de vluchtelingenorganisatie van de VN. Hij schreef in heldere taal een prachtige roman die ontroert en -hopelijk terecht- een beetje hoop laat gloren.